Παράσιτα
- Parasite (2019)
Μια
τετραμελής οικογένειά φτωχοδιάβολων
ζει σε ένα ημιυπόγειο στις υποβαθμισμένες
γειτονιές
της Σεούλ. Όταν ο γιος πιάνει δουλεία
στη βίλα ενός ιδιοκτήτη πολυεθνικής
εταιρίας, δημιουργεί τις συνθήκες για
να μπορέσει να φέρει και τα υπόλοιπα
μέλη της οικογένειας ως εργαζομένους
στην πλούσια οικογένεια.
Στο
πρόσωπο των Κιμ, η εργατική τάξη βιώνει
την απόλυτη εξαθλίωση και χρησιμοποιεί
κάθε τέχνασμα παραπλάνησης, ώστε να
πάρει στα κλεφτά ελάχιστα από αυτά που
της ανήκουν. Μια στάλα από τον πλούτο
που παράγει. Στο πρόσωπο των Παρκ η
αστική τάξη αποχαυνωμένη στη νιρβάνα
της ευμάρειας φαίνεται μεν εύκολα
διαχειρίσιμη, μολαταύτα είναι ο
αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Την κρίσιμη
στιγμή θα κοιτάξει να σώσει μόνο το
τομάρι της, γιατί στην πραγματικότητα
αυτή κάνει κουμάντο.
Ο σκηνοθέτης
καυτηριάζει αντισυμβατικά το ζήτημα
της φτώχειας, της απελπισίας, της εμμονής,
του δόλου, της απληστίας, της κοινωνικής
υποκρισίας, της υπεροψίας, της
περιθωριοποίησης, της
εξουσίας,
της “καθαρότητας”
και της αγανάκτησης για την αβεβαιότητα
του παρόντος και του μέλλοντος.
Τα
«Παράσιτα» θίγουν ένα τόσο ουσιαστικό
θέμα, που θα μπορούσαν να διαδραματίζονται
οπουδήποτε και σχεδόν σε οποιαδήποτε
εποχή. Αντικατοπτρίζουν με κυνικό
ρεαλισμό την κοινωνική ανισότητα και
θέτουν το ρητορικό ερώτημα γιατί αυτοί
ζουν στον ήλιο κι εμείς πνιγόμαστε στη
λάσπη. Το ερώτημα όμως στην πορεία
ξεφεύγει από τις κυρίαρχες τάξεις και
μεταφέρεται στην ίδια την εργατική,
αφού γινόμαστε μάρτυρες του αλληλοσπαραγμού
που καταλήγει σε κανιβαλισμό μεταξύ
των φτωχών αφού
σαν
παράσιτα,
μάχονται για το ποιος θα κρατήσει τον
πολύτιμο ξενιστή του.
Δεν συνειδητοποιούν ότι τα πραγματικά
παράσιτα είναι η κυρίαρχη τάξη που
απολαμβάνει τον πλούτο τους και
έτσι δεν ανεβαίνουν από
το υπόγειο με σκοπό να γκρεμίσουν το
παλάτι.
Πατήστε εδω
ή
εδω
ή
εδω
ή
εδω
