ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗΣ - ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΛΑΖΑΚΗΣ

ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗΣ - ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΛΑΖΑΚΗΣ

εκπομπή-αφιέρωμα σε δύο Κρητικούς Αντάρτες τον ΓΙΩΡΓΟ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗ και τον ΣΠΥΡΟ ΜΠΛΑΖΑΚΗ. Οι πρωταγωνιστές και οι αφανείς, αυτής της ιστορίας, είναι η ενσάρκωση και τα σύμβολα ενός αγώνα που για να ξεπεράσουν αυτές τις απίστευτες δυσκολίες, δεν φτάνει μονάχα η πίστη σε κάποια ιδεολογία, όσο ανώτερη κι αν είναι, αλλά απαιτείται μια βαθιά προσήλωση στον ίδιο τον άνθρωπο και στην αξιοπρέπειά του. Οι παράνομοι και επικηρυγμένοι Αντάρτες μιλούν για την Οδύσσειά τους, προβάλλοντας την ιστορία της ανθρώπινης πίστης και επιβίωσης μέσα στις σπηλιές των βουνών και της θάλασσας. Οι δύο άνδρες αφηγούνται τη ζωή τους, 35 χρόνια της Αντίστασης, που αφορά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, τον Εμφύλιο και επιπλέον 25 χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου. Η μεγάλη περιπέτεια των δύο ηρώων ξεκινά τον Μάιο του 194, τη μέρα που η πρώτοι Γερμανοί πατούν το πόδι τους στο χώμα της ΚΡΗΤΗΣ. Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΛΑΖΑΚΗΣ και ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗΣ, παρέμειναν ασύλληπτοι στα κρητικά βουνά και ξαναγύρισαν στη νομιμότητα το 1974, μετά την πτώση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας. Η ιστορία τους παρουσιάζεται αναλυτικά φυλλομετρώντας σελίδες εφημερίδων, ακούγοντας σκοπούς της εποχής και προβάλλοντας παλιά ντοκιμαντέρ.



Πατηστε εδω

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΓΙΟΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ



Η πόλη της ΚΑΒΑΛΑΣ και οι καλλιέργειες καπνού, που αποτελούσαν την κυριότερη πηγή εισοδήματος των κατοίκων. Παρακολουθούμε πλάνα της πόλης και παράλληλα ακούμε τους καπνεργάτες να αφηγούνται διάφορα περιστατικά από τη ζωή στην ΚΑΒΑΛΑ και τη δουλειά τους στα καπνά. Στη συνέχεια, αναφέρονται στον ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΕΓΙΟ, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα των καπνεργατών της ΚΑΒΑΛΑΣ, καθώς και στην ιστορία των δύο σωματείων που συγκροτήθηκαν εκείνη την περίοδο.Ο Πεγιος μιλάει για τις δυσκολίες και τους αγώνες των εργατών, τη δικαίωση αυτών των αγώνων, τη μεγάλη απεργία, τις συμπλοκές με την αστυνομία.


Πατηστε εδω

Hunger 2008

Hunger 2008



«Κάποιος θα πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα 'θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;» έγραψε στο ημερολόγιό του στις 10 Μαρτίου 1981 ο Sands.

Στις 5 Μαΐου 1981, πεθαίνει, στα 27 χρόνια, ο Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του ΙRΑ αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μετά 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze. Ο ίδιος ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 κατά την οποία άλλοι εννέα κρατούμενοι των φυλακών έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων. Λίγο πριν την απεργία πείνας ο Sands εξελέγη βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου. Ο Sands μπήκε στις τάξεις του IRA το 1972. Την ίδια χρονιά συνελήφθη για κατοχή όπλων που βρέθηκαν στο σπίτι που διέμενε. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1973 σε φυλάκιση πέντε ετών και αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Η δίκη πραγματοποιήθηκε τελικά τον Σεπτέμβριο του 1977. Παρότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την ενοχή του καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και στην φυλακή Maze. Αρχικά πάντως μεταφέρθηκε στη φυλακή Κράμλιν όπου πέρασε 15 ημέρες γυμνός σε απομόνωση, ενώ κάθε τρεις μέρες υποβαλλόταν σε υποχρεωτική από το φαγητό αποχή. Οι κινητοποιήσεις των κρατούμενων του ΙRΑ απέναντι στο ειδικό καθεστώς φυλάκισής τους ξεκίνησε το 1980. Η βρετανική κυβέρνηση είχε κατατάξει τους Ιρλανδούς κρατούμενους πολέμου στη Βόρεια Ιρλανδία ως ειδική κατηγορία χωρίς δικαιώματα. Οι κρατούμενου του IRA και του INLA απέναντι σε αυτό το καθεστώς ξεκίνησαν τη «διαμαρτυρία της κουβέρτας». Οι κρατούμενοι αρνούνταν να φορούν τις στολές της φυλακής και είτε ήταν γυμνοί, είτε έφτιαχναν ρούχα από τις κουβέρτες τους. Ζητούσαν να μη φορούν στολές της φυλακής, να μην εργάζονται γι’ αυτήν, να έχουν ελεύθερη συναναστροφή με τους άλλους κρατουμένους, να μπορούν να οργανώνουν τις δικές τους εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες και να έχουν το δικαίωμα να δέχονται επίσκεψη και να δέχονται δέματα και γράμματα μια φορά την εβδομάδα. Η πρώτη απεργία πείνας ξεκίνησε το 1980. Σε αυτή συμμετείχαν άντρες και γυναίκες από τρεις διαφορετικές φυλακές. Ένας από τους κρατούμενους κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του. Η βρετανική κυβέρνηση φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα. Την 1η Μάρτη του 1981 ξεκίνησε νέα απεργία πείνας με βασικό αίτημα να αναγνωριστούν οι κρατούμενοι πολέμου ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο Bobby Sands ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε την τροφή. «Δεν θα με σπάσουν καθώς η επιθυμία για ελευθερία και για την ελευθερία του Ιρλανδικού λαού βρίσκεται στην καρδιά μου. Θα φθάσει η μέρα όπου όλος ο λαός της Ιρλανδίας θα έχει την επιθυμία για ελευθερία. Τότε θα αλλάξουν τα πράγματα» είχε δηλώσει. «Πιστεύω και στηρίζω το θεόσταλτο δικαίωμα του Ιρλανδικού έθνους στην κυρίαρχη ανεξαρτησία και το δικαίωμα κάθε Ιρλανδού και Ιρλανδής να στηρίξει αυτό το δικαίωμα με την ένοπλη επανάσταση» υποστήριζε ο Sands. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Βρετανίας, διά στόματος της πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, απέρριπτε δημόσια το συμβιβασμό με τα αιτήματα που ζητούσαν οι κρατούμενοι. Λίγο πριν την έναρξη της απεργίας, ο ανεξάρτητος Ιρλανδός βουλευτής Tyrone πέθανε. Ο Sands ήταν υποψήφιος και εκλέχθηκε στη θέση του στις 9 Απριλίου του 1981. Ωστόσο παρέμεινε βουλευτής για κάτι λιγότερο από ένα μήνα καθώς στις 5 Μαΐου του 1981 πέθανε στο νοσοκομείο της φυλακής μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας. Δεν ήταν ο μόνος. Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά. IRA και INLA σταμάτησαν την απεργία μετά από 217 ημέρες, τον Οκτώβρη 1981. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους. Η απεργία πείνας ενδυνάμωσε την δραστηριότητα του IRA καθώς συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ αλλά και της κοινής γνώμης.

2 Μέρη

1) Πατηστε εδω

2) και εδω

ή ολοκληροεδω

ή
εδω
(Για να δουμε την ταινία:

1- κλείνουμε την διαφήμιση που ειναι στο πλαίσιο του player πατώντας το Χ
2 - κλείνουμε την διαφήμιση που άνοιξε

3- παταμε στο κουμπι 'play' πάνω στην εικόνα

4- ΜΗΝ πατήσετε πουθενά αλλού

5- το αφήνουμε να φορτώσει 10' και ξαναπατάμε το κουμπί play)

The edukators - Οι εκπαιδευτές

The edukators - Οι εκπαιδευτές

Τρεις νεαροί που επιδίδονται σε συμβολικές πράξεις επαναστατικού ακτιβισμού απάγουν κατά λάθος ένα Γερμανό μεγαλοεπιχειρηματία και αποπειρώνται να τον διαπαιδαγωγήσουν στα επαναστατικά τους ιδεώδη. Μόνο που εκείνος αποδεικνύεται πρώην αριστεριστής του '68 κι αν έχει κάτι να τους διδάξει, είναι η δική του εμπειρία του συμβιβασμού.


Πατηστε εδω

ή
εδω
(Για να δουμε την ταινια:

1-  παταμε Continue to file...,

2- κλεινουμε τις διαφημισεις που ανοιξε

3- παταμε στο κουμπι 'play' πάνω στην εικόνα

4- ξανακλείνουμε τις διαφημίσεις

5- ΜΗΝ πατήσετε πουθενά αλλού )

Ο Διωγμός των Τσιγγάνων

Ο Διωγμός των Τσιγγάνων


Δύο ντοκιμαντέρ.




1) Ξεριζωμένοι (Unprooted)

To ντοκιμαντέρ "Ξεριζωμένοι" αφηγείται τις εμπειρίες μιας ομάδας οικογενειών Ρομά ή Τσιγγάνων, των οποίων τα σπίτια κατεδαφίστηκαν για να δημιουργηθεί χώρος πάρκινγκ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο αγώνας τους να βρουν καινούρια στέγη, να πάρουν τα επιδόματα τα οποία τους υποσχέθηκαν οι τοπικές αρχές και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους είναι μια ταπεινή μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τη φτώχεια.

Πατηστε εδω


2)Πρωταγωνιστές Ο Διωγμός των Τσιγγάνων

Στις 10 Οκτωβρίου του 1944, στις 12 τα μεσάνυχτα, με εντολή του Χίτλερ 800 παιδιά τσιγγάνικης καταγωγής, ηλικίας από 8 - 18 χρόνων, θανατώθηκαν στους θαλάμους αερίων του 'Αουσβιτς. Εξήντα έξη χρόνια μετά, οι τσιγγάνοι της Ευρώπης ζουν μικρούς και μεγάλους διωγμούς. Οι συντελεστες της εκομπήςστην προσπάθειά τους για να κατανοήσουν τις συνήθειες των σκηνιτών αλλά και για να καταγράψουν τα προβλήματά τους, πέρασαν μια εβδομάδα στον νέο καταυλισμό που δημιούργησαν πρόσφατα στο Σοφό Ασπροπύργου 150 οικογένειες Τσιγγάνων.

Γυναίκες και άντρες του καταυλισμού αφηγούνται πώς ζουν κυνηγημένοι εδώ και μια εικοσαετία από τη μια περιοχή του Ασπροπύργου στην άλλη. Η τελευταία εκδίωξή τους έγινε στις αρχές Αυγούστου, όταν η δημοτική αστυνομία του δήμου μαζί με μπουλντόζες ισοπέδωσαν τον καταυλισμό τους στη θέση Ψάρι.

Επίσης, επισκέφθηκαν και το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου όπου φοιτούν αποκλειστικά παιδιά Τσιγγάνων και συνομίλησε με τους μαθητές αλλά και με τον διευθυντή ο οποίος μαζί με άλλους τρεις νεαρούς δασκάλους προσπαθεί εδώ και έναν χρόνο να μάθει γράμματα στα παιδιά των Ρομά.

Πατηστε εδω