Βιομηχανικός
κομμουνισμός ή αναρχία;
Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός
το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε
σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά,
ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.
Η
βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και
τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και
επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του
μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία,
έντονη αστικοποίηση).
Η
εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη
διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των
εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον
βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση
μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και
σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση
έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Η
βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές
σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα
αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον
ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας
και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα
πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με
πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η
εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την
σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους
από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την
βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει
στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της
βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την
αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική
παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν
καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να
εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.
Η
εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας
είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των
ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος
ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η
γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και
πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες,
αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που
πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό
σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.
Η
βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε,
εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές
κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου
οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της
βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε
κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που
διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της
βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.
Πολλά
κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία
σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα
υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη
βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα
μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το
παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.
Ο
αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον
υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια
η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την
κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία
εργατών»; Ποια η διαφορά από το να
έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή
που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες
δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη
μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την
ολική απελευθέρωση.
Κάθε
προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο -μηχανικό
-τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις
εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας
του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο
προσωπείο. Ένα κοινωνικό -οικονομικό -πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε
εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα
επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία,
θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.
Θεωρούμε
ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο
στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση
και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από
τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να
προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της
βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών
προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε
κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.
Η
αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση
στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της
βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών
της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική
απελευθέρωση.
Ο
σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον
αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για
την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο
φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον
τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως
μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Προς
την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως
άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος
κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά
με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους
ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;
Ο
ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η
κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε
χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη
μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική
οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.
Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση
να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές
που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.
1) Πατηστε εδω
2) και εδω